03.

Możliwa jest jednak jeszcze inna strategia rozumienia i interpretacji – i podpowiada ją szczodrak. Jest to strategia hermeneutyczna, wywodząca się przede wszystkim z neoplatońskiej myśli Hansa-Georga Gadamera. W tej optyce wiersz nie tyle wymaga interpretacji, co sam jest interpretacją, to znaczy odpowiedzią na jakieś pytanie. Innymi słowy, ażeby zrekonstruować sens wiersza, trzeba znaleźć pytanie, na które ten wiersz odpowiada. Ważne, by zdawać sobie sprawę, że nie istnieje jedno takie pytanie czy grupa pytań, zaprojektowanych przez poetę bądź poetkę, a zatem zgodnych z jakąś autorską intencją – tu również o niej nie mówimy. Zrekonstruowane pytanie jest bowiem z jednej strony podpowiadane przez sam tekst, z drugiej zaś zależy w dużej mierze od usytuowania osoby interpretującej, od jej światopoglądu i pamięci kulturowej, które są niewypowiedzianymi i często nieuświadomionymi założeniami, z jakimi przystępujemy do interpretacji. W rezultacie, rozumienie i interpretacja są rodzajem gry, w której nie można już mówić o podmiocie i przedmiocie interpretacji, gdyż rozpływają się one w akcie rozumiejącego bycia-w-świecie, w którym nasza wiedza, nasze założenia i oczekiwania są poddawane nieustannej modyfikacji, narzuconej przez perspektywę tekstu – i vice versa. Rzecz jasna, w tak opisanym modelu wiersz nie jest lustrzanym odbiciem jakiejś wyjściowej sytuacji twórczej, a tym bardziej psychologii tworzenia – jest właśnie odczytaniem, interpretacją, dziejącym się na naszych oczach i również za naszą sprawą rozumieniem.