05. Barokowy zegar świata

Daniel Naborowski

Krótkość żywota

 

     Godzina za godziną niepojęcie chodzi:

     był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi.

     Krótka rozprawa: jutro, coś dziś jest, nie będziesz,

     a żeś był – nieboszczyka imienia nabędziesz. 

5   Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt – żywot ludzki słynie,

     słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie;

     kołem niehamowanym lotny czas uchodzi,

     z którego spadł niejeden, co na starość godzi.

     Wtenczas, kiedy ty myślisz, jużeś był, nieboże – 

10 między śmiercią, rodzeniem byt nasz ledwie może

     nazwań być czwartą częścią mgnienia; wielom była

     kolebka grobem, wielom matka ich mogiła.

 

Pierwodruk: XXXX.

Tekst wg: Wysoki umysł w dolnych rzeczach zawikłany. Antologia polskiej poezji metafizycznej epoki baroku od Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego do Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, oprac. i wstępem poprzedził Krzysztof Mrowcewicz, wyd. II, Warszawa 2010, s. 103–104.