13. Człowiek w wielkim mieście
Teresa Dobrzyńska
Instytut Badań Literackich PAN w Warszawie
ORCID 0000-0002-7078-9209
Interpretacja porównawcza
Cyprian Norwid
XIX. Stolica
Julian Tuwim
Ruch
Cyprian Norwid
XIX. Stolica
1
O! ulico, ulico…
Miast, nad którymi krzyż;
Szyby twoje skrzą się i świécą
Jak źrenice kota, łowiąc mysz.
2
Ale wydąża każdy, że aż parno
Wśród omijań i krzyków.
3
Co – tryumfem się raczą…
4
Zakupionego z góry nieba,
5
Wśród chmurnego promieniejąc tłoku;
Biały, jak statua z kości słoniowej:
6
Idzie pogrzeb, w ulice spływa boczne
Nie-pogwałconym krokiem;
W ślad mu pójdę, gestem wypocznę,
Wypocznę – okiem!…
7
– Na lazurze balon się rozświéca;
W obłokach?… – krzyż!
* Czarny kolor odzieży przejęli Chrześcijanie od stoików.
Pierwodruk: 1911.
Wiersz ze zbioru Vade-mecum; tekst wg: Cyprian Norwid, Pisma wszystkie, zebrał, tekst ustalił,
wstępem i uwagami krytycznymi opatrzył Juliusz W. Gomulicki, t. II: Wiersze. Część druga, Warszawa
1971, s. 38–39.
Julian Tuwim
Ruch
Oto zdarzenia. Nie wiem po co.
Chodzą, idą. W sprawach idą.
Przyjdą, załatwią i znowu wyjdą.
Idą prędko po mieście Warszawie,
O, jak uroczo! I, jak zabawnie!
Kroki po liniach. Myśli w głowie
Obywatel miasta Warszawy.
On dla wszystkich. Wszyscy dla niego.
O, jak śmiesznie! Bo nie wiem, dlaczego.
Pierwodruk: 1936.
Wiersz z tomu Treść gorejąca; tekst wg: Julian Tuwim, Wiersze wybrane, oprac. Michał Głowiński,
wyd. III zmienione, w serii: „Biblioteka Narodowa” I 184, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1973,
s. 168–169.
