31. Kamienie, słowa, łzy

Struktura wiersza i związane z nią znaczenia

Gdy porównamy Lament Kozioł z innymi realizacjami gatunku, dostrzeżemy, że struktura wiersza charakteryzuje się fragmentaryzmem i brakiem klasycznej kompozycji (z wprowadzeniem, rozwinięciem, puentą). I choć poetka nie epatuje prywatnością swojej straty, to właśnie taka forma odpowiada nowoczesnemu pojmowaniu żalu jako uczucia trudnego do wyrażenia. Lament staje zatem na granicy (nie)wyrażalności – tok urwanych zdań, pozornie chaotycznych, odzwierciedla stan zdruzgotania klęską. W wierszu pojawia się również perspektywa cielesności („gdy nie zdołam swym ramieniem / niechże dotknę cię oczami / niech przygarnę cię patrzeniem”, w. 24–26), tak charakterystyczna dla poezji kobiecej. Ból związany z głodem dotyku, uczucie fizycznego wręcz zamierania własnego ciała („czego tknę się / na co spojrzę / już mi niczym kamień ciąży”, w. 11–13) mówią o specyficznie kobiecym odczuwaniu żalu jako doświadczenia somatycznego, czego wyraz odnajdujemy także w poruszanych żałobnymi tonami wierszach Sylvii Plath i Adrienne Rich.