06. Kosmos, żywioły i metamorfozy eschatologiczne

Analiza obrazów, ich konsekwencji, spójności i wzajemnego oświetlania

Niewiasta Apokaliptyczna to ostatni maryjny obraz Nowego Testamentu – obraz kosmiczny, w którym ostateczny sens uzyskuje zarazem stworzona natura, reprezentowana przez ciała niebieskie i wpisane w tę wizję żywioły, jak i dramat ziemskich dziejów człowieka. Święta Panna bowiem, która właśnie urodziła w bólach Syna, władcę narodów, ścigana jest przez ognistego Smoka – „Smoka rydzego” – czyhającego na nią i jej Dziecko, chcącego zatopić ją w nurtach wyplutej z siebie, mętnej rzeki (zob. Ap 12, 1–5, 13–18). To, że rzeka jest mętna, dodał do obrazu Potocki, Objawienie św. Jana milczy na temat jakości smoczej wody. Dodatek jest zatem wprowadzony z rozmysłem i jako taki staje się nośnikiem istotnych znaczeń, których śladów należy szukać w dalszych partiach tekstu. Nie będzie to trudne, gdyż zaktualizowaną wykładnię obrazu Niewiasty i Smoka, wykładnię ukazującą ważność treści tej symbolicznej  wizji w kontekście indywidualnego doświadczenia egzystencjalnego, poeta przedstawi za chwilę wyraźnie na przykładzie bohatera lirycznego swojego wiersza.