29. Ławka i ludzie

Wypowiedź rozpoczyna się jako zwrot „ja” mówiącego do bliżej nieokreślonego audytorium. Otwiera ją słowo: „Proszę”, które powtarza się w   przedostatnim wersie, tworząc w wierszu klamrę. [pierścień|→] Sam podmiot nie ujawnia się w sposób bezpośredni, zaznacza się jedynie poprzez to pierwsze słowo, a także dzięki kilkukrotnie pojawiającemu się zaimkowi „nam”. W pozostałej części monologu jego obecność przejawia się tylko pośrednio: poprzez sposób mówienia i postrzegania przedmiotu, będącego tematem wypowiedzi.

Prezentacja tytułowej ławki ma zastanawiającą formę: przedmiot ten nie jest po prosu widziany czy obserwowany, ale „zjawia się” – jak człowiek, który jakby wyłania się spośród otaczających go rzeczy, przyciąga uwagę, zastanawia. Jest to pierwszy sygnał ważnego w wierszu zabiegu antropomorfizacji ławki. Jawi się ona jako przedmiot szczególny: jest „bezwstydnie rzeczywista”, narzuca swoją obecność postrzegającemu ją, utajonemu podmiotowi.