29. Ławka i ludzie

Językowe zabiegi służące przedstawieniu spraw dziejących się „przed oczami” ławki są rozbudowane i zróżnicowane. Poeta – z jednej strony – posługuje się elementami mowy potocznej: „strzela po secie”, z drugiej zaś – wprowadza słowa z innego, wyższego rejestru słownikowego: „ogromnieje niebo”, „bajońskie”, „hejnał”, „fanfary”. W zestawieniach słów dominuje kontrast semantyczny: wzniosłość „ogromniejącego nieba” kontrastuje ze zwykłością i powszedniością uszkodzonej ławki; w wyrażeniu „O ślepym brzasku” słowo „brzask”, które odnosi się do jaśniejącego firmamentu, kontrastuje z epitetem „ślepy”. Pojawiają się również zaskakujące połączenia słów: chmury – opisywane zazwyczaj przez ich kolory lub kształty – tu, dzięki zastosowaniu epitetu dopełniaczowego w wyrażeniu: „chmury / naftalenu”, nieoczekiwanie ilustrują niebezpieczne dla ludzi zjawisko zanieczyszczenia powietrza.