29. Ławka i ludzie

Tuż przed końcem wiersza podmiot mówiący zmienia swoje położenie względem świata przedstawionego i odbiorcy. Ujawnia swą obecność nie tylko jako utajonego obserwatora, ale też jako twórcy wypowiedzi, panującego zarówno nad opisywaną rzeczywistością, jak i nad sposobem jej prezentacji – wierszem. Przedstawienie przezeń wybranego fragmentu świata, „widzianego” i „słyszanego” z perspektywy ławki, odsłania istotne cechy egzystencji ludzi zamieszkujących typowy blok miejski w PRL-u. Ludzie ci, sprowadzeni do ich materialnych atrybutów, zostali jakby pozbawieni możliwości wyjścia poza rutynowy porządek dni, dostrzegania piękna i tajemniczości: olbrzymiejącego nieba, światła gwiazd, płynącego czasu i wielości dookolnego świata. Jednocześnie – używając zaimka „nam” – poeta akcentuje wspólnotę z tymi „widzianymi” przez ławkę ludźmi, sygnalizuje swoje zrozumienie dla ich życia i losu.