„Łóżko”

HRABIA

Oj, nie mogę. Ja… ja… spałem na cesarzu! Oj, nie mogę!

DRAB II (ponuro)

…To przez nogę.

CESARZ

Spałeś na cesarzu? Nie rozumiem…

HRABIA

Przyjechałem tu kiedyś, było to jakieś trzydzieści pięć lat po pańskim zniknięciu.

CESARZ

Jakie tam zniknięcie. Sprzątaczka musiała mnie przykryć materacem i już. Łajdaczka!

HRABIA

Hm, hm, hm. A więc przyjechałem tu trzydzieści lat po przykryciu pana materacem czy czym. Zatrzymałem się w tej podłej knajpie hotelowej i poszedłem spać. Telefonistka miała mnie nazajutrz obudzić. Nie obudziła i ja także spałem do dzisiaj.

CESARZ

Pan śmiał spać na mnie? Pan przygniatał mi brzuch przez blisko siedemnaście lat? Pan to uczynił? Sakreble^[1], pan jest, że tak powiem – świnia. Książkę zażaleń proszę. Wpisać tego pana! (wskazuje na Hrabiego)

MESJE ROLAS

Jego Cesarska Mość ma rację, he, he, he, ale któż wiedział, że Jego Cesarska Mość leży w łóżku pogrzebany i zapomniany przez wszystkich?

DRAB II

Ech, ta hotelowa służba! Dzisiaj!!

DRAB III

Milczeć. Nie narzekać!

CESARZ

Daruję panu. Mów mi FUSMIK.

HRABIA

Bez: FUSMIK „Drugi”?!

CESARZ

Bez.

MESJE ROLAS (pojednawczo)

No to może weźmiesz się do roboty. My tak gadu-gadu, a czas ucieka. Trzeba skończyć z tym łóżkiem. Może ktoś jednak przyjdzie.

DRAB III

Jedyne łóżko, które zostało w hotelu.

CESARZ

A reszta?

DRAB II

Dawno spalone. Deficyt, gości nie ma, trzeba czymś opalać. Boizerie^[2] wyginają się od wilgoci. Na szybach mgła. W szafach pajęczyny.

CESARZ

Hm. Pajęczyny mówisz?

DRAB II

A pajęczyny. Ostatnio przez korytarz przedzieraliśmy się z ogrodowymi nożycami. Uff! Jeszcze pamiętam te chaszcze w hotelowych korytarzach.

CESARZ (do Drabów)

Tak. Trzeba natychmiast to łóżko doprowadzić do ładu, a potem pościel, nawilżyć, trochę… nawieźć. Zrozumiano?