34. Manifest mimo woli? Wiersz o kulturowym konceptualizowaniu przestrzeni

Podsumowanie całości

Wiersz okazuje się rodzajem manifestu ekologicznego i swoistym warsztatem ekopoetyckiego  pisania. Rozważania o kulturowych konceptualizacjach przestrzeni, mające wiele cech pastiszu  wypowiedzi propedeutyczno-popularyzatorskiej, podkreślają jedność przyrody nieożywionej i żywej. Pomostem między nimi są resztki organiczne, przy czym podmiot nie wykonuje żadnego odtworzenia drogi, jaką szczątki różnorodnych organizmów żywych przechodzą, by stać się na przykład kopalinami. To znajdowanie się w przestrzeni, wypełnianie świata jest dla tej pośredniej pozycji resztek wystarczające, by się nimi zająć. Puenta i tytuł są wezwaniem do uświadomienia sobie ich wagi w panoramie możliwości, ale może także do znalezienia miejsca dla zmarłych w domowej przestrzeni, rozumianej fizycznie. Jednocześnie w wierszu obecna jest bowiem odświeżająca sugestia powrotu do źródeł i bogactwa znaczenia leksykalnego słowa „dom”, a język wypowiedzi o przestrzeni i przyrodzie jest równoważnym tematem utworu.