34. Manifest mimo woli? Wiersz o kulturowym konceptualizowaniu przestrzeni

Uzupełnienie analizy drugiej strofoidy o warstwę rytmiczno-składniową i graficzną tekstu

Wersetowy charakter wiersza zmienia się w drugiej strofoidzie – końce wersów przestają się pokrywać z końcami całości składniowych, które ulegają skróceniu i są przerzucane, a całość składa się w sumie z pięciu zdań zmieszczonych w trzech wersach – przy jednoczesnym utrzymaniu ich długości. Sprawia to, że zapis staje się jeszcze gęstszy, choć komunikat zostaje wyraźnie zdynamizowany.

W analogicznej sytuacji do tej z poprzedniej strofoidy (w. 3 i 4) zdanie z wersu dziesiątego sprawia wrażenie, jakby nie zmieściło się technicznie na kartce w wersie dziewiątym i to jedynie było przyczyną jego przeniesienia. Forma tekstu, jego zapis, brak większego światła zdają się realizować zasadę „żeby nie było śladów / nieokreśloności” (podczas gdy o „wytrwałości zmian” świadczyłaby zmiana rytmu składniowo-metrycznego w tej strofoidzie).