19. Nad „trumną próżną” na cmentarzu Montmartre

Zastosowanie formy sonetu do tematyki funeralnej  nie wydaje się, w świetle tradycji literackiej, zupełnie oczywiste. Miłość, doświadczenie modlitewne i mistyczne, metafizyczne przeżycie lub estetyzacja natury (pejzażu), poezja o poezji (metapoezja), pochwała dzieł sztuki i refleksja nad kulturą – to motywy, które zdają się być bardziej charakterystyczne dla pisarstwa sonetowego. Trzeba jednak przypomnieć, że część druga Canzoniere Petrarki (popularnie zwanych Sonetami do Laury) dotyczy Laury umarłej (In morte di madonna Laura). Jak stwierdził polski italianista, Mieczysław Brahmer:

Żałobę po stracie córki ubierał w formę sonetową już w roku 1427 Domìzio Broccardo; z kolei reminiscencje słowne z poezji Petrarki są odnajdywane w Trenach Jana Kochanowskiego.