* Odczytywanie. Wprowadzenie

W zasadzie nie opatrywaliśmy interpretacji przypisami – choć podczas zawodów zdarzają się uczestnicy, którzy odsyłają w swoich narracjach do literatury przedmiotu cytowanej z pamięci, ale należą oni do rzadkości. A przecież gdyby Uczestnik mógł sięgnąć po jedno czy drugie opracowanie, nawet najbardziej podstawowe – uczyniłby to z pewnością i wykorzystanie dodatkowej pomocy poświadczył stosownym odesłaniem. Zatem nie ma w tym tomie przypisów charakterystycznych dla rozpraw naukowych, ale też nie traktujemy tej reguły nazbyt rygorystycznie – stąd w niektórych pracach znajdują się przypisy.

Każda z interpretacji została poprzedzona pełnym tekstem analizowanego utworu i stanowi wraz z nim integralną całość. W toku wywodu posługujemy się także kategoriami znanymi z podręczników poetyki, czy szerzej – znanymi w ogóle z dziedziny zwanej nauką o literaturze. Zostały one wskazane na szerokim marginesie każdej strony i zaznaczone w indeksie znajdującym się na końcu tomu, skonfrontowanym z najważniejszym kompendium, jakim jest Słownik terminów literackich^[1]. Ponadto na tym samym szerokim marginesie znajdują się mniejsze lub bardziej obszerne autokomentarze piszących. Oba rodzaje marginaliów mają za zadanie wspomóc czytelników w wykonywaniu podobnych zadań w przyszłości. Tworzą one rodzaj wskazówek, ilustrujących oczekiwane czynności interpretacyjne, rodzaj siatki pojęciowej i uwag podpowiadających, jakie działania może podejmować uczestnik zawodów podczas docierania do znaczeń wiersza. Autokomentarze są tak różne, jak odmienne są analizowane utwory, z jak różnymi szkołami i środowiskami naukowymi identyfikują się piszący lub jakie przyjęli założenia.

Układ tekstów ma w zasadzie charakter chronologiczny (jako kryterium przyjęliśmy datę pierwodruku), ale w przypadku utworów Potockiego i Norwida uznaliśmy, że decydująca musi być data ich powstania, bo na publikację czekali kilkadziesiąt (Norwid), a nawet kilkaset lat (Potocki).