33. Odrastanie topoli

Tytuł wiersza Zajączkowskiej, Topola biała, sygnalizuje jego główny przedmiot, a także tematyczny punkt wyjścia. Drzewo, topola, jest czymś zwyczajnym, typowym, często występującym w krajobrazie. Wierszy o drzewach lub takich, w których pojawiają się one jako motyw, jako symbol,  powstało bardzo dużo, napisanych przez poetów żyjących w różnych czasach, miejscach na ziemi, kulturach. Wystarczy wspomnieć Horacego, Kochanowskiego, Karpińskiego czy Herberta, by wiedzieć, że poetyckie przywołanie drzewa ma nie tylko znaczenie botaniczne czy praktyczne, ale przede wszystkim kulturowe, symboliczne. Ta siła tradycji powoduje, że pojawienie się drzewa w danym utworze stanowi nie tylko konsekwencję podjętej przez poetę decyzji opisowej, odnoszącej się do konkretnej flory czy krajobrazu, ale również jego decyzji kulturowej, przywołującej wcześniejsze obrazy drzew, odgrywające określoną rolę w tworzeniu zbiorowego świata wyobraźni. Z takiego stanu rzeczy zdają sobie sprawę zarówno twórcy, jak i czytelnicy, mając świadomość, że drzewa opisywane w wierszach niekoniecznie są prawdziwe, ale oczywiście mogą być. Wówczas pojawiać się będzie jednak pytanie: czy to, że opisane drzewo istnieje, ma znaczenie; czy poprzez jego materialność (lub wskutek niej) dokonuje się nadawanie sensu poetyckim obrazom?