17. Piłka nożna jako poezja życia

Zamora był nie tylko doskonałym atletą, lecz także ikoną popkultury, idolem setek tysięcy mężczyzn i obiektem westchnień kobiet. Jego znakiem rozpoznawczym był kaszkiet i wełniany sweter włożony na białą koszulę („Piękniejszy niż Don Juan, obciśnięty w swetrze”). W tym sensie jest bohaterem nowoczesnym, którego czyny rozsławiono nie w mitach, ale w gazetach i w radiu. Wiele osób z zapartym tchem śledziło życiowe perypetie celebryty: kilkakrotne zmiany barw klubowych, niezbyt chwalebne wybryki (np. próbę przemytu cygar przy okazji powrotu z igrzysk olimpijskich w Antwerpii) czy kolejne romanse. Szaleństwo popularności Zamory sprzed stu lat przypomina znane nam dzisiaj ikoniczne postaci Lionela Messiego, Cristiano Ronaldo czy Kyliana Mbappé.

Wprowadzenie kontekstu kulturowego w tej części pracy służy pokazaniu tła i zaznaczeniu, w jaki sposób temat wiersza wpisuje się w tendencje społeczne lat 20. XX wieku. Pokazuje wiersz jako wyraz „ducha epoki”, poszukującego nowoczesnych treści. W tym fragmencie nawiązano także do elementów biografii autora

Sam Wierzyński z całą pewnością mógł śledzić rozwój kariery Hiszpana nie tylko jako miłośnik piłki, widz i amatorski gracz, lecz także jako redaktor „Przeglądu Sportowego”, w którym pracował w latach 1923–1931 (warto wspomnieć, że poeta przyczynił się do sukcesu i rozwoju zarówno tej gazety, jak i dziennikarstwa sportowego w Polsce w ogóle).

A jednak świadomie zdecydował się na wybór zupełnie innego gatunku wypowiedzi niż notatka prasowa. Ricardo Zamora Martínez został bohaterem ody. Wydaje się, że i inni współcześni widzieli w bramkarzu kogoś o zupełnie nadludzkich zdolnościach, bo nadali mu przydomek El Divino – Boski. Ktoś, kto sprawia, że piłka przelatuje na drugi brzeg oceanu, może być współczesnym herosem, na wzór starożytnych bohaterów. Skojarzenia z tradycją antyczną są widoczne w opisie niemal boskich umiejętności Zamory oraz w samej sytuacji lirycznej: stadionie porównanym do Koloseum czy tęsknocie publiki za olimpijską sławą.

Należy przypomnieć, że piłka nożna jest oficjalną dyscypliną olimpijską od 1900 roku. Jednak to nie tylko kontekst tematyczny kieruje naszą uwagę na tropy antyczne, ale także sama forma regularnego wiersza sylabotonicznego, w którym zachowuje się powtarzalność liczby oraz układu sylab akcentowanych i nieakcentowanych w odpowiadających sobie wersach.