08. Sielanka czy elegia

Interpretacja

Franciszek Karpiński

 

Na odmienione Nadprucie

 

Prucie, w którego przezroczystej wodzie 

białe umywa nogi Pokucianka, 

pożal się, Boże! – już po twej swobodzie, 

po twych rozrywkach w wieczór od poranka!

5                                               Ja, siadłszy nad twoim brzegiem, 

patrzyłem z rozkoszą duszy, 

jak czasem ślicznym szeregiem 

pań twoich tabor się ruszy.

 

Te, często w jedną zebrane gromadę, 

10              przy twoich wodach obóz zakładały; 

wesołych swoich zabaw czyniąc radę,

przechodnia w jego drodze zatrzymały.

Ta, leżąc pod krzakiem, śpiewa, 

ta jakąś do swych ma mowę, 

15                                              insza co śmielsze zagrzewa: 

„Przebrnijmy rzekę Prutowę!”.

 

Drugie, po równym goniąc się zarynku, 

za Korydonem kamyczki rzucają.

Tylko mu przez to nie dają spoczynku, 

20                ale samochcąc w niego nie trafiają.

Potem, zgonionego, hurmem 

obsiadłszy, gniotą kolany.

On, ledwie dysząc pod szturmem, 

cieszy się, że jest złapany. 

 

25                  Prucie, jakżeś jest bardzo odmieniony!

Wody twe dzisiaj cicho upływają,

smutnym gra tonem Korydon zniszczony,

ślicznych twych córek ścieżki zarastają.

Nie słychać głosu Klorydy, 

30                                              a Filis smutnymi ściegi 

wyszywa klęski Dorydy. 

Ja przecie kocham twe brzegi!

 

Pierwodruk: 1780.

Tekst wg: Franciszek Karpiński, Wiersze zebrane, cz. I, wyd. Tomasz Chachulski, w serii: „Biblioteka Pisarzy Polskiego Oświecenia”, t. 5, Warszawa 2005, s. 61–62.