08. Sielanka czy elegia

Ostatnia strofa wyraźnie nawiązuje do pierwszej – powraca czas teraźniejszy. Klamrowa budowa wiersza  akcentuje dwie skontrastowane ze sobą sfery. Teraźniejszość nacechowana jest smutkiem, ciszą, nieokreśloną bliżej klęską jednej z bohaterek wiersza, zniszczeniem Korydona. Przypomnijmy, że tradycyjne znaczenie tego wyrazu („zniszczony”), podawane w Słowniku Języka Polskiego Witolda Doroszewskiego, oznacza człowieka ‘mającego niezdrowy wygląd, wymizerowanego, wycieńczonego chorobą lub pracą’. Wydeptana ścieżka to ślad żywej obecności bohaterów, ich kontaktów, aktywności. Kilkakrotnie pojawiający się w poezji Karpińskiego motyw  zarastania ścieżek jest znakiem niszczącego działania upływającego czasu. U Owidiusza czas niszczy i pożera wszystko [tradycja literacka|→], ale u Karpińskiego nie są ważne wytwory człowieka (przedmioty, budynki itp.), lecz jego indywidualna, aktywna obecność, nastawienie na kontakt z drugą osobą. Zarastająca ścieżka to ważny  motyw, ale i symbol: 

 

 

Pozostawmy opisy tego, co zostało przedstawione w utworze. Szczegółowe prześledzenie kolejnych fraz i ich znaczenia potrzebne jest przede wszystkim po to, aby można było z nich wyprowadzić konkretne obserwacje syntetyzujące znaczenie wiersza.