18. Żal po Indze Bartsch

Wydawać by się mogło, że Waldorff dał tylko opis środków aktorskich wykorzystanych przez Gałczyńskiego, a jednak to coś więcej. To, że tak powiem, podstawy harmoniczne jego wiersza.

W kompozycji jest to utwór polifoniczny. Można więc wcielić się w korespondenta polskiej gazety, zapewne jakiegoś brukowca (tak nazywano wtedy prasę popularną), cynicznie dobierającego leksykę pisanego artykułu zgodnie z wymaganiami pracodawcy, a także poszukującego mocnych dziennikarskich efektów i jednocześnie chcącego oddać głębię osobistego przeżycia. To chętnie stosowana przez Gałczyńskiego strategia autotematyczna, dająca (prawdziwy lub pozorny) wgląd w proces pisania.