JAKUB POZNAŃSKI

Jakub Poznański urodził się w 1890 r. w Łodzi. Rozpoczął studia w Wydziale Rolniczym Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnego w Puławach, przerwane wybuchem wojny w 1914 r. Został powołany do wojska. Po ukończeniu studiów w 1918 r. pracował przez dwa lata w Głównym Instytucie Cukrownictwa w Kijowie. W 1920 r. wyjechał do Niemiec, gdzie pracował jako asystent i doktoryzował się na Politechnice w Charlottenburgu. W 1924 r. powrócił do Łodzi i ożenił się z Felicją Toruńczyk (ur. 1900). W 1927 r. urodziła się Hanna, jedyna córka Poznańskich.

Od 1935 r. do 1940 r. Jakub pracował w fabryce swojego szkolnego kolegi Alfreda Haesslera przy ul. Siedleckiej 1.

Od końca lutego 1940 r. rodzina przymusowo zamieszkała w getcie. Pierwsze mieszkanie przy ul. Lutomierskiej 44 pozyskali na zasadzie wymiany z majstrem znanym z pracy Jakuba. Po wyłączeniu tego terenu z getta przeprowadzili się w maju 1942 r. do mieszkania przy ul. Wolborskiej 39.

Jakub został powołany na szefa Referatu Rolniczego, podniesionego do rangi Wydziału. Było to zgodne z jego wykształceniem. W gestii Wydziału pozostawały m.in. pola na terenie Marysina, na których zamieszkała młodzież z grup hachszarowych, nad którymi sprawował pieczę.

Wskutek bliżej nieznanych powodów Wydział został zlikwidowany. Poznański winił za to swoich współpracowników oraz obawę Przełożonego Starszeństwa Żydów, Mordechaja Chaima Rumkowskiego przed rosnącą pozycją Jakuba. Od marca 1942 r. pracował jako inspektor sanitarny w II rewirze Służby Porządkowej. W grudniu 1942 r. pracował już jako „nadsalowy” w Wydziale Papierniczym, mieszczącym się przy ul. Żydowskiej 12.

Jego żona Felicja, z wykształcenia matematyczka, pracowała w Wydziale Ewidencji Ludności, odpowiadając m.in. za przygotowywanie aktów stanu cywilnego.

Po rozpoczęciu ewakuacji mieszkańców w sierpniu 1944 r. Jakub z rodziną postanowił skryć się na terenie resortu, najpierw na strychu, a następnie w zamaskowanej piwnicy. Szczegóły ukrywania się stanowią ważny temat jego zapisów.

Dziennik prowadził od 4 X 1941 r., wracając do wydarzeń z początku wojny. Zapisów nie przerwał, pisząc zarówno w ukryciu, jak i po opuszczeniu kryjówki, w czasie pobytu w obozie przy Jakuba 16 oraz po wyzwoleniu. Ostatni zapis pochodzi z 2 czerwca 1945 r.

Po wojnie Poznański natychmiast wrócił do pracy w fabryce Haesslera, gdzie wkrótce został dyrektorem. Felicja Poznańska natomiast rozpoczęła prace w Urzędzie Stanu Cywilnego. Rodzina zamieszkała w pałacyku właściciela przy ul. Siedleckiej 1. Zmarł 11 sierpnia 1959 r. i został pochowany na cmentarzu żydowskim w Łodzi.