WARSZAWA – MILANÓWEK [TRASA]

Adina Blady-Szwajger

JA/ONI, VI C (11.09.1944)

„Z Warszawy wyszłyśmy dopiero 11 października. […] Udało mi się jakimś cudem zdobyć konwojencką przepustkę dla siebie, dla pielęgniarki i dwunastu rannych. Pytali mnie, dokąd ich prowadzę. Do Milanówka, do szpitala Czerwonego Krzyża.

– Kogo pani konwojowała?

– Pielęgniarką była Ala [Alina Margolis – dop. AKR], rannymi dwie żony tych żydowskich lekarzy, którzy zginęli – jedna z dzieckiem – powstańcy.

– I gdzieście poszli?

– Do Milanówka, rzeczywiście.” (s. 148-149)

JA/ONI, VI C (11.09.1944)

„W jednej z naszych poprzednich rozmów mówiła pani o tym, że Felek Loth, kolega ze studiów, ostrzegał panią, by nie wychodziła z Warszawy ze szpitalem, bo „tu są tacy, którzy mówią, że wokół pani są Żydzi.”

– Tak. To była Ala, no i te dwie babki, które też wyglądały „całkiem nie”. A ten szpital na Mokotowskiej to był szpital cywilno-wojskowy. I w związku z tym z tym mieliśmy wybór – albo iść z cywilami do Pruszkowa, albo iść z wojskiej do niewoli. Więc poszłyśmy do Milanówka.” (s. 149)