Włodzimierz SZTURC
ur. 1959
Krypt.: WSW.
Historyk i teoretyk literatury, teatrolog, dramatopisarz, eseista.
Zob. też.: TWÓRCZOŚĆ, OPRACOWANIA (wybór)
BIOGRAM
Urodzony 16 stycznia 1959 w Wiśle na Śląsku Cieszyńskim; syn Gustawa Szturca, księgowego, i Herminy Śliż, administracyjnej pracownicy tartaku. Uczył się początkowo w Wiśle, gdzie m.in. przez trzy lata uczęszczał do klasy akordeonu w podstawowej szkole muzycznej, filii Państwowej Szkoły Muzycznej w Cieszynie. Naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Wiśle, jako uczeń III klasy został finalistą Ogólnopolskiej Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Debiutował w 1976 wierszami pt. Bukowa zima, ogłoszonym w piśmie „Zwrot” (nr 9) i Domy modrzewiowe, opublikowanym w „Głosie Ludu” (nr 98); obydwa utwory zostały nagrodzone w III Konkursie Literackim odbywającym się w ramach Tygodnia Kultury Beskidzkiej. Po zdaniu matury w 1977 podjął studia z zakresu teatrologii i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; od 1979 studiował także (w trybie indywidualnego toku) polonistykę. W 1981 uzyskał magisterium na podstawie pracy pt. Ewolucja idei kosmosu w twórczości Słowackiego (promotor prof. Maria Żmigrodzka) i został zatrudniony na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Literatury Polskiej XIX w. Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UJ. W tymże roku debiutował jako historyk literatury rozprawą pt. O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata), ogłoszoną w zeszycie naukowo-literackim „Warsztat”. W pracy badawczej zajął się głównie literaturą i kulturą XIX w. ze szczególnym uwzględnieniem problematyki teatru, a w późniejszych latach także m.in. zagadnieniami wyobraźni, mitoznawstwem i kulturą antyczną. Jako recenzent teatralny debiutował w 1981 na łamach „Echa Krakowa” (nr 34) omówieniem przedstawienia Fritza Hochwäldera pt. Oskarżyciel publiczny; z dziennikiem tym zakończył współpracę po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu tegoż roku. Rozwijał działalność naukową. Ogłaszał artykuły poświęcone głównie literaturze i dramaturgii okresu romantyzmu, a także recenzje literackie i teatralne oraz przekłady z języka francuskiego, m.in. w „Ruchu Literackim” (1982-85, z przerwami, 1989-90) i „Nowych Książkach” (1983-90). Równocześnie zajmował się w latach osiemdziesiątych pracami edytorskimi w niezależnych wydawnictwach, publikował też artykuły w bezdebitowym piśmie „Robotnik” (podp. krypt. WSW). Pisał także wiersze i malował. Od 1985 wykładał na Wydziale Aktorskim i Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego (PWST) w Krakowie. W 1989 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. Ironia romantyczna – ogniwo przemian i sporów pomiędzy Sokratyczną i retoryczną ideą ironii (promotor prof. Ewa Miodońska-Brookes). W 1991 wyjechał do Paryża, gdzie wykładał literaturę i kulturę polską w Institut National des Langues et Civilisation Orientales (INALCO, Instytut Języków i Cywilizacji Orientalnych). Współpracował z Centre de Recherchesur L’imaginaire (CRI; Centrum Badań nad Wyobraźnią) na Uniwersytecie Stendhala w Grenoble, prowadząc wykłady z zakresu antropologii kulturowej (1994-95). W 1993 założył też z kilkoma znajomymi, już wcześniej związanymi z amatorskim ruchem teatralnym, i ze swoimi studentami grupę teatralną Théâtre de l’Avenir-bemoll. Na potrzeby tego teatru dokonywał adaptacji i reżyserował. Współpracował z Instytutem Teatralnym Fransa Roggena w Gandawie. Artykuły, szkice i recenzje publikował m.in. w „Przeglądzie Humanistycznym” (1990, 1996-97), „Teatrze” (1990-94, z przerwami, 2001), „Revue des Études Slaves” (Paryż, 1993), „Przeglądzie Artystyczno-Literackim” (1996-98; od 1997 „PAL Przegląd Artystyczno-Literacki”). W 1994 debiutował jako dramatopisarz utworem pt. Magnifikat, opublikowanym w „Dialogu” (nr 12). W 1995 powrócił do Krakowa i pracy w IFP UJ oraz w tamtejszej PWST. W 1997 ponownie wyjechał do Francji i do 1999 prowadził wykłady z zakresu literatur porównawczych, a także z porównawczej historii teatru, zwłaszcza starożytnego na Uniwersytecie w Tours. W tym czasie poznał francuską aktorkę Charlotte Lafont i wraz z nią wznowił w 1998 działalność grupy teatralnej Théâtre de l’Avenir-bemoll. Po powrocie do Krakowa pracował w Katedrze Komparatystyki Literackiej, a następnie w Katedrze Teatru (później Katedra Teatru i Dramatu) w Instytucie Polonistyki (od 2004 Wydział Polonistyki) UJ. W 2000 uzyskał habilitację na UJ na podstawie rozprawy pt. Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku. W tymże roku został prezesem Polskiego Towarzystwa Komparatystycznego oraz członkiem International Comparative Literature Association. Od 2001 pełnił funkcję jednego z redaktorów naukowych serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku Antyk Romantyków. W 2002 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tymże roku zaczął wykładać mitoznawstwo porównawcze na polonistyce UJ oraz kontynuował wykłady z historii teatru i dramatologii na Wydziale Aktorskim PWST (od 2017 Akademia Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego) w Krakowie. W 2002-05 prowadził warsztaty dramaturgiczne w Studium Literacko-Artystycznym UJ; pod jego kierunkiem słuchacze Studium napisali dramat pt. Desperados, opublikowany w piśmie „Portret” (2002 nr 12 s. 162-165). W 2007 został członkiem rady redakcyjnej serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku Czarny Romantyzm i rady redakcyjnej pisma wydawanego przez Wydawnictwo Naukowe UMK w Toruniu – „Litteraria Copernicana”. Wszedł w skład Towarzystwa Badań Historii Teatru. Wykładał na uniwersytetach w Niemczech (Giessen, Berlin), Norwegii (Bergen) i we Francji. Równocześnie zajmował się pisaniem dramatów, m.in. niepublikowane: Triforium (powst. 2004), Niewolnicy sprzątają najlepiej (powst. 2005). Odbył wiele podróży zagranicznych, m.in. w 2004 do Grecji i Indonezji, a w 2007 Tunezji. W 2013 wszedł w skład Rady Naukowej ogólnopolskiego naukowego pisma bibliotekoznawczego i bibliologicznego „Bibliotekarz Podlaski” oraz został członkiem Rady Redakcyjnej nieregularnika filologicznego „Próby”, wydawanego przez Koło Naukowe Klub Humanistów Uniwersytetu w Białymstoku. Artykuły i recenzje publikował w tym czasie m.in. w pismach: „Bez Porównania” (2006; tu wybór wierszy w cyklu Czuwania), „Literacje” (2011-12), „Musica Antiqua Europae Orientalis” (2012, 2014), „Próby” (2013-14), „Słowo i Myśl” (2013), „Didaskalia” (2014), „Teksty Drugie” (2014), „Pamiętnik Teatralny” (2015), „Slavia Orientalis” (2016), „Konteksty” (2017). Działał też społecznie, organizując edukację dla dzieci w małych ośrodkach wiejskich. Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1999). Mieszka w Krakowie i w Wiśle.
TWÓRCZOŚĆ
- Ironia romantyczna. Pojęcie, granice i poetyka. Wwa: PWN 1992, 266 s.
Rozprawa doktorska.
Zawiera części: Ironia sokratyczna; Ironia retoryczna; Ironia romantyczna: Pojęcie ironii romantycznej; Granice ironii romantycznej; Ironia jako principium creationis; Ironia romantyczna jako poetyka dzieła. - Magnifikat. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1994 nr 12 s. 47-67. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 1995.
- Osiem szkiców o ironii. Kr.: Universitas 1994, 113 s.
Zawartość: I. „Król Edyp” Sofoklesa. Ironia tragiczna jako zasada budowy akcji tragedii; II. „Miarka za miarkę” Szekspira. Ironia retoryczna jako podstawa napięcia dramatycznego; III. „Fantazy” Słowackiego. Ironia jako sztuka rozdawania ról, nie zawsze ironicznych; IV. Od romansu hellenistycznego do „Orlanda szalonego” Ariosta. Ironia – zasada konstrukcji wieloplanowej; V. Od romansu średniowiecznego do „Opowieści kanterberyjskich” Chaucera. Ironia, czyli pretekst zawikłania fabuły; VI. Wokół „Don Kiszota” Cervantesa. Ironia, czyli źródło techniki zwierciadlanych odbić; VII. Swift – Fielding – Sterne. Ironia jako zasada gier powieściowych; VIII. „Don Juan” Byrona i „Beniowski” Słowackiego. Ironia jako principium poematu dygresyjnego. - „Faust” Goethego. Ku antropologii romantycznej. [Studia]. Kr.: Universitas 1995, 80 s.
Zawartość: I. Od legendy do mitu; II. Człowiek faustyczny; III. Faust – człowiek romantyczny; IV. „Faust” – dramat inicjacji. Ciemność i jasność; V. Astronomiczne modele kosmosu w „Fauście”; VI. Alchemiczne modele kosmosu w „Fauście”; VII. „Eritis sicut Deus”; VIII. „Był na początku czyn”; IX. Drzwi śmierci. - Maurice Maeterlinck ou la dialectique entre l’extérieur et l’intérieur de l’homme. [Szkic]. Gent: Frans Roggenstichtung 1995, 16 s.
- Kuszenie świętego Antoniego. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1996 nr 2 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: K. Prus. Koszalin, Bałtycki T. Dram. im. J. Słowackiego 1996.
- O obrotach sfer romantycznych. Studia o ideach i wyobraźni. Bydg.: Homini 1997, 195 s.
Zawartość: Idea „wielkiej całości”. Od Oświecenia ku romantyzmowi; Przemiany postaw etycznych bohaterów dramatów Słowackiego; Millenaryzm Juliusza Słowackiego; Mistyczny kosmos Juliusza Słowackiego; Kosmos Adama Mickiewicza; Symbolika ziarna w III cz. „Dziadów”; Symbolika inicjacji w „Krakusie” Cypriana K. Norwida; Mit fundacyjny narodu w „Wandzie” Cypriana K. Norwida; Zasady antropologii kulturowej Cypriana K. Norwida. (O notatkach poety); Podróże do wnętrza ziemi. Novalis – Hölderlin; Mitologia nicości: Antoni Malczewski; Opium i wyobraźnia. (Studium z poetyki „przeklętej wrażliwości”). - Samnia. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1997 nr 7 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19.
- A short history of Polish literature. Part 2. From 1795 to the present. [Przeł.:] P. Leese, E. Wójcik-Leese. Kr.: PAN 1998, 119 s. Polish Academy of Science, Crakow, Branch. Learning for All, 488.
- Powrót Sabinek. [Utwór dramatyczny]. K. Korotkich: Kilka słów zamiast wstępu. „poNADto”1999 nr 3 s. 63-81. Przedr. zob. poz. 19.
- Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku. Bydg.: Homini 1999, 276 s.
Rozprawa habilitacyjna.
Zawartość: I. Narodziny teorii dramatu romantycznego. – II. Wielkie teorie romantyczne: 1. Wiktor Hugo i dramat romantyczny; 2. François-René Chateaubriand i poeci salonu Emile’a Deschampsa wobec dramatu romantycznego; 3. Teoria dramatu romantycznego we Włoszech i w Hiszpanii; 4. George Gordon Byron a zagadnienia konstrukcji bohatera romantycznego; 5. August Wilhelm Schlegel w poszukiwaniu tradycji dramatu romantycznego; 6. Ludwig Tieck: pomiędzy teorią a praktyką dramatu romantycznego; 7. Friedrich Wilhelm Hegel i problemy nowoczesnej tragedii; 9. Adam Mickiewicz i koncepcja dramatu słowiańskiego w Lekcji XVI. – III. Ewolucja teorii dramatu romantycznego. – Bibliografia prac na temat teorii dramatu romantycznego. - Archeologia wyobraźni. Studia o Słowackim i Norwidzie. Kr.: Universitas 2001, 245 s.
Zawartość: Strona Słowackiego: „Marząc w różach kolor czarny…”; Słowacki hiszpański: o sposobie oglądania wydarzeń politycznych; Słowacki – Mickiewicz. Mickiewicz – Goethe; Transformacje gwiazdy Arcturus; Metamorfozy mitemów antycznych w „Samuelu Zborowskim”; „Nowa Dejanira” i stary Nessus; Nad pustym sarkofagiem Helois. – Strona Norwida: „Przykryjcie mnie lepiej!…”; Norwidowy Don Kichot na tle literatury XIX wieku. O „Epos-nasza” (1848): o sposobie oglądania samotności; Pokój z widokiem na wieczność. Hadrian i inne czasy; Grecy w twórczości Norwida; Pani M. idzie do muzeum; Epimenides i ruiny; Pompeja. - Moje przestrzenie. Szkice o wrażliwości ludzkiej. Kr.: Tow. Przyjaciół Polonistyki Krak. 2004, 236 s.
Zawartość: I. Przestrzenie myśli: Ironia jako energia rozstrzygnięć etycznych; Życie i myśli doktora Georgiusa Faustusa; Doktor Marcin Luter wobec Apokalipsy św. Jana; Czy jest możliwa symbolika dobra?; Oko ikony. – II. Przestrzenie czytania: „Balladyna” Juliusza Słowackiego; Ryty przejścia jako podstawa struktury obrzędu w „Dziadach” Mickiewicza; Gwiazda przeznaczenia: „Arcturus”; Jak czytali romantycy. – III. Przestrzenie utożsamień: Artur Rimbaud: podróże wyobraźni tekstowej w „Statku pijanym”; Lęk Baudelaire’a; Federico Garcia Lorca: „Bo ja to już nie ja”; „Nocna strona” istnienia (Genet i Ghelderode); Heroiczna zoomorfia. James Douglas Morrison – poeta i wyobraźnia. - Mitoznawstwo porównawcze. [Studia; autorzy:] M. Dybizbański, W. Szturc. Kr.: Wydawn. UJ 2006, 252 s.
Tu W. Szturca: Wstęp. – Parerga I. Przekształcenia mitu Syren w literaturze i sztuce; Parerga II. Troja – Wawel – Skamander – redundancja mitematyczna; Parerga III. Apollo i Marsjasz – repartycje mitu; Parerga IV. Nierządnica babilońska – refutacja mitologiczna; Parerga V. Transformacje mitu Babilonii w kulturze europejskiej; Parerga VI. Oblicza Nabuchodonozora; Parerga VII. Semiramida Północy – bibelotage. – Rozdz. I. Mitoznawstwo starożytne i nowożytne. Od Hekatajosa z Miletu do Giambattisty Vico. – Rozdz. II: Parerga XI. Podważenie prawdy mitu personalnego. Polonocentryzm a austroslawizm. Wokół sporu o „ideę czeską” pomiędzy Adamem Mickiewiczem a Leonem Thunem. – Rozdz. III. Współczesne kierunki w mitoznawstwie porównawczym. Od Jakoba Bachofena do Gilberta Duranda. – Zakończenie. „Biblioteka jako smok”. - Śmierć i kaleka. (Monodia). [Utwór dramatyczny]. „Litteraria Copernicana” 2010 nr 1 (5) s. 140-148.
- Nowe przestrzenie. Szkice o namiętności. Kr.: Wydawn. UJ 2011, 149 s.
Zawartość: Od Autora; Palą miłosne ognie. „Fedra” Racine’a; Namiętności duszy. Kartezjusz; Namiętność geometrii. Zagadnienie delijskie i Norwid; Widziałem nagie nimfy. O pewnym napisie nagrobnym; Gelobt sey uns die ewge Nacht. Namiętna noc Novalisa; Ironia i melancholia. [J.] Słowacki; Namiętność poza historią. O nieistnieniu tragedii w literaturze polskiej; Namiętność i śmierć. [H. von] Kleist – [G.] Büchner; Nawoływania syren. „Powrót Odysa” [S.] Wyspiańskiego; Namiętny adept hellenizmu św. Pawła. Słowacki; [A.] Rimbaud: Namiętność światła; Święty Sebastian – miłość do pięknego cierpienia; Jorge Luis Borges, José Lezama Lima – namiętność i utożsamienie. - Rytualne źródła teatru. Obrzęd, maska, święto. Kr.: Państ. Wyższa Szkoła Teatr. im. L. Solskiego 2013, 387 s., [16] s. tabl.
Zawartość: Wstęp. – Człowiek paleolitu. Z jaskini do domu; Rytuały Arkony. W stronę Świętowida; „Nevedomaja strana”. Drogi ku słowiańskim zaświatom; Szeptucha i polscy szamani; Rytuały przedchrześcijańskiej Łotwy; Babilońskie rytuały inicjacyjne. „Enuma elisz”i „Gilgamesz”; Natjaśastra Bharaty, czyli miłość teatru; Rytuały zaklinania deszczu; Człowiek w masce antylopy; Gesty mimetyczne; Gesty i ruchy tropiczne. Rytualny taniec balijski kecak; Mimesis maski i przestrzenie arche: mit – natura – sen; Taniec zoomorficzny; Taniec jako ideogram u Berberów; Matematyka gestów rytualnych islamu; Taniec orgiastyczny i ekstatyczny pochówek zmarłego; Rytuały taneczne Hawajów; Rytuały Oceanii. W kręgu nuna; Maski Oceanii. W kręgu kultury t’ao t’ie; Maski Oceanii. W kręgu ambalażu; Maski Oceanii. Kultura Sepiku; Zookineza. Rytualne tańce Indian amerykańskich i maski śmierci; Rytuał ofiary Azteków. Tezcatlipoca; Egipt. Od emblematu ruchu do misterium. Nagada-Abydos; Księga Bram – scenariusz wędrówki w zaświatach; Grecja. Rytuały delfickie i Apollo; Ironiczna maska losu. Edyp król; Grecja. Od archeogestu do kodu gestycznego; Trzy starogreckie „maski” obrzędowe: Gorgona – Artemis – Dionizos; Śmierć kozła; Misterium chleba i misterium wina. Demeter – Dionizos. - Dotkliwe przestrzenie. Studia o rytmach śmierci. Kr.: Wydawn. UJ 2015, 223 s. Teatr/Konstelacje.
Zawartość: Od autora. – I. Luterańskie pieśni żałoby; II. Dom. Nauka czytania; III. Luter. Apokalipsa; IV. „Dzieje grzechu” [S. Żeromskiego]. Erotyka muzyczna; V. Pożegnanie ikony; VI. Eleusis Słowackiego [dot. m.in. wiersza „Córka Cerery”]; VII. „Akropolis” [S. Wyspiańskiego] – rytm nocy, rytmy świtu; VIII. Wyspiański. Rytmy mowy; IX. Wersologika [J.] Tuwima; X. Ironia romantyczna. Tworzyć-niszczyć; XI. Ironia – stan po destrukcji; XII. Ostinato śmierci. Narracje [dot. m.in. kompozycji „Księgi tysiąca i jednej nocy”]; XIII. [A.] Artaud. Pisanie jest doszczętne. - Trauma. Dramaty. Oprac. i wstęp: K. Korotkich. Białystok: Inst. Filol. Pol. UwB [Uniw. w Białymstoku], Książn. Podlaska 2015, 402 s. Białostocka Kolekcja Filol. Literatura, 1.
Zawartość: Zwiastowanie; Magnifikat [poz. 2]; Kuszenie świętego Antoniego [poz. 6]; Andersen. (Dramat operowy); Peeling; Powrót Sabinek. (Komedia dla drobnomieszczan w trzech aktach) [poz. 10]; Samnia [poz. 8]; Tod i Trauma. (Monodia). - Żywobyci. [Wiersze]. Wisła: Miejska Bibl. Publiczna im. J. Śniegonia; Cieszyn: Interfon 2015, 36 s.
Teksty w gwarze wiślańskiej. – Cykle: Cygóński żywobyci; Po chałpach; Wiesieli na Gróniczku. - Genetyka widowiska. Człowiek, maska, rytuał, widowisko. Kr.: Księg. Akademicka 2017, 350 s.
Zawartość: Od Autora. – Gen wyobraźni; Maski; Rytuały i widowiska; Fenomenologia przedstawienia. - Rozprawy i studia zamieszczone w książkach zbiorowych i czasopismach, m.in.: O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata). „Warsztat” 1981 s. 151-176. – Tajemnice ciemnej i świetlistej pajęczyny. (O zagadce metamorfozy Boga i Kosmosu w mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego). „Ruch Lit.” 1982 nr 5/6 s. 235-245. – O rzekomych tradycjach romantycznych w dzisiejszym dramacie. „Dialog” 1984 nr 10 s. 86-93 [dot. m.in. dramatów E. Brylla, B. Drozdowskiego i B. Urbankowskiego]. – „Maria” Antoniego Malczewskiego w malarskim dominium vanitatis. „Ruch Lit.” 1985 nr 4 s. 263-277. – Strategie perswazyjne współczesnej recenzji teatralnej. W: Polska krytyka teatralna lat
1944-1980. Katow. 1986 s. 164-182. Pr. Nauk. UŚl. w Katow., 756. – Le grain mystique dans le symbolisme du sacrifice: Le messianisme polonais – Mickiewicz, Towiański, Słowacki. W: Messianisme et slavophilie. Cracovie 1987 s. 101-109. – Ironia i transcendencja. Próba ujęcia istoty ironiczności. „Studen. Zesz. UJ” 1988 t. 7 z. 3 s. 97-112. – Kosmos w „Dziadach” Adama Mickiewicza. W: Mickiewicz. W 190-lecie urodzin. Materiały z sesji naukowej 2-4 grudnia 1988. Białystok 1993 s. 185-194. – Tradycje romantyzmu w polskim dramacie współczesnym. (1945-1983). W: Dramat i teatr po roku 1945. Wr. 1994 s. 37-68. – „Maria” Malczewskiego. Od vanitas ku nihilizmowi. „Prz. Hum.” 1996 nr 2 s. 71-83. – Mowa jako rytm w teatrze Stanisława Wyspiańskiego. W: Stanisław Wyspiański. Materiały z sesji naukowej na UJ. 7-9 czerwca 1995. Kr. 1996 s. 99-110. – Oświecenie – romantyzm. (Z dziejów idei natury i Wielkiej Całości). „Prz. Hum.” 1996 nr 4 s. 13-28. – Pojęcie narodowości i powszechności literatury w ujęciu romantycznych szkół krytycznych. W: Narodowy i ponadnarodowy charakter literatury. Kr. 1996 s. 137-148 [tekst w j. pol. i franc.]. – Słowacki jako interpretator Mickiewicza. „PAL Przegląd Artyst.- Lit.” 1998 nr 1/2 s. 13-21. – Konstrukcja izotopowa „Balladyny”. „Rocz. Tow. Lit. im. A. Mickiewicza” 1999 s. 57-72 [dot. języka J. Słowackiego]. – Na Krecie i w Pompei: Zmartwychwstanie Kurety i skamienienie retora. W: Antyk romantyków – model europejski i wariant polski. Toruń 2003 s. 431-458. – Myśl protestancka w „Zdaniach i uwagach” [A. Mickiewicza]. W: Mickiewicz mistyczny. Wwa 2005 s. 290-296. – Romantyzm i pozytywizm – dwie antropologie literackie. W: Polonistyka w przebudowie. T. 2. Kr. 2005 s. 556-561. – Obraz Mezopotamii w kulturze europejskiej w XVIII i XIX wieku – pierwsze rozpoznania. W: Hieroglifem pisane dzieje… Wwa 2007 s. 75-87. – „Figlio, non tanto forte”. Mickiewicz Wyspiańskiego. W: Sztuka słowa, sztuka obrazu. Kr. 2009 s. 33-40 [dot.: S. Wyspiański: Legion; Wyzwolenie]. – „Enklawa” i „tabor” w „Chacie za wsią” Józefa Ignacego Kraszewskiego, czyli powieściopisarz – socjologiem. W: Kraszewski i wiek XIX. Białystok 2014 s. 575-584. – Friedrich Schlegel – początki intertekstualności. W: Romantyzm w lustrze postmodernizmu (i odwrotnie). Wwa 2014 s. 161-172. – „Hermeneia” a interpretacja ikony. Sacrum świata wschodniego i zachodniego w kulturze słowiańszczyzny. „Musica Antiqua Europae Orientalis”, Bydg. 2014 s. 11-23. – Krystian Lupa. Scenografia – filozofia przestrzeni teatralnej. „Didaskalia” 2014 nr 123 s. 52-63, przedr. w: Odsłony współczesnej scenografii. Kr. 2016 s. 163-185. – Droga do Maryjki z Nijmegen. W: Czary, alchemia, opętanie w kulturze na przestrzeni stuleci. Wwa 2015 s. 19-25. – Fenomenologia przedstawienia. „Pam. Teatr.” 2015 z. 1 s. 32-47. – Piękno melancholii. W: Piękno Juliusza Słowackiego. T. 3. Metamorphosis. Białystok 2015 s. 593-603. – Profesor Andrzej Szczeklik. Mitologie poszukiwanej harmonii a katharsis. W: Literatura piękna i medycyna. Kr. 2015 s. 279-300. – Egipskie biblioteki „Ksiąg Podziemia”. W: Bibliotheca mundi. Białystok 2016 s. 231-250. – Poetyka a polityka dramatu po 1968 roku. W: W teatrze dziejów. Dramat historyczny ostatnich 150 lat. Wwa 2016 s. 250-270. – Antropologia pieśni ludowej. O spektaklu „Do DNA”. „Konteksty” 2017 nr 1/2 s. 312-321. – „Danton”: wektory interpretacji filmu Andrzeja Wajdy. „Przestrzenie Teorii” 2017 nr 27 s. 59-75. – Hamlet w ruinach cywilizacji niemieckiej. „Reszta jest milczeniem” Helmuta Käutnera. W: Lustra i echa. Kr. 2017 s. 55-71. – Miejsce teatrologii w szkole artystów teatru. Impresje nauczyciela. W: Teatrologia na rozdrożach. Katow. 2017 s. 140-146.
Przekłady i adaptacje
- M. de Ghelderode: Słońce zachodzi. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc. Wyst.: Reż.: J. van Houtten. Asystent reż. W. Szturc. Insc.: J. van Houtten , W. Szturc. Kr., T. Lalki i Maski „Groteska” 1991.
- A. Czechow: Trzy siostry. [Utwór dramatyczny]. Adapt. i reż.: W. Szturc. Wyst. Paryż, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Inst. Pol.) 1992.
Wyst. też: Gandawa, T. Backstage 1992. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl. - Molière: Mieszczanin szlachcicem; Skąpiec; Chory z urojenia; Świętoszek.
[Utwory dramatyczne]. Reż. i adapt. teatr. pt. Cztery twarze człowieka: W. Szturc. Wyst. Gandawa, T. Backstage 1994.
Wyst. też: Brugia, T. Sabbatini 1994. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl. - H. von Kleist: Penthesilea. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc. Wyst.: Reż.: G. Jarzyna-Horst. Kr., PWST im. L. Solskiego 1996.
- S. Beckett: Kołysanka; Ohio Impromptu. [Utwory dramatyczne]. Reż. i adapt. teatr. pt. Szepcząc: W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Café Blue Jeans) 1997.
W przedstawieniu występowali jako aktorzy Ch. Lafont i W. Szturc. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.
Wyst. inne: Cieszyn, festiwal „Na granicy” 1998. - Cudowna historia Maryjki z Nijmegen, która przez siedem lat miała do czynienia z diabłem. Anonimowy mirakl niderlandzki z XV wieku. Przekł. i posł.: P. Oczko. Adapt. lit.: W. Szturc. Kr.: Script 1998, 72 s.
- F. Dostojewski: Idiota. [Powieść]. Reż. i adapt. teatr. (fragm.): W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (L’Espace Chez Pascal) 1998.
Po premierze oskarżono W. Szturca o założenie sekty (ze względu na muzykę prawosławną w przedstawieniu i ikony na feretronach i sztandarach przed budynkiem), zakazano dalszych wystawień, a scenariusz został skonfiskowany przez policję. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl. - S. Wyspiański: Akropolis. [Utwór dramatyczny]. Oprac. dramaturgiczne tekstu: W. Szturc. Wyst.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 2015.
Prace redakcyjne
- I Warsztaty Wydziałów Aktorskich Polskich Szkół Teatralnych. Kr., 24-29 X 1993. Oprac.: W. Szturc, J. Popiel. Kr.: PWST 1994, 62 s.
- Juliusz Słowacki – poeta europejski. Red.: M. Cieśla-Korytowska, W. Szturc, A. Ziołowicz. Kr.: Universitas 2000, 205 s.
Materiały konferencyjne. - Hieroglifem pisane dzieje… Starożytny wschód w wyobraźni romantyków. Studia. Pod. red. W. Szturca i M. Bisior-Dombrowskiej. Wwa: DiG; Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW 2007, 220 s.
- L. Krop: Higiena osobista i inne rzeczy wymagane. [Wiersze]. [Wstęp i red.]: W. Szturc. Wadowice: Drukarnia i Wydawn. Grafikon; Wisła: na zlecenie Wiślańskiego Centrum Kultury [2015], 47 s.
OPRACOWANIA (wybór)
- Ank. 2009.
- Autor o sobie: Soliloquium. „Prz. Artyst.-Lit.” 1996 nr 4 [komentarz do dramatu „Magnifikat”].
- Wywiady: Z potrzeby, która trafiła w zamówienie. „Dramaturgia Pol.” 1995 nr 1 [dot. też dramatu „Magnifikat”] ; Zawsze interesował mnie człowiek. Rozm. J. Szturc. „Ewangelik” 2004 nr 3; O empatii, niemym Skardze, wielogłosach, śniegu i ocalaniu świata. Rozm. J. Czernik. „Bez Porównania” 2005 nr 2.
- [Bibliografia prac Włodzimierza Szturca] [on-line] [dostęp 28 października 2017]. Dostępny w Internecie: http://www.katedrateatru.polonistyka.uj.edu.pl/pracownicy/wlodzimierz-szturc.
- Włodzimierz Szturc. W: Encyklopedia teatru polskiego [on-line] [dostęp 20 maja 2016]. Dostępny w Internecie: http://www.encyklopediateatru.pl/autorzy/1187/wlodzimierz-szturc.
Ironia romantyczna
- M. KALINOWSKA. „Pam. Lit.” 1994 z. 3.
Magnifikat
- [Dot. wyst. w Szczec.]: J. KISIELIŃSKI: Nudna stypa. „Teatr” 1995 nr 6.
- P. MICHAŁOWSKI: „Magnifikat” i de profundis z wieży Babel. „Odra” 1995 nr 12.
- Zob. Autor o sobie i Wywiady.
„Faust” Goethego
- Ł. DREWNIAK: Przez ciemność ku wiecznej jasności. „Gaz. Wybor.” 1995 nr 282 dod. „Gaz. w Kr.”.
- M. FRANKIEWICZ: Przed kolejną lekturą „Fausta”. „Didaskalia” 1995 nr 10.
- K. LIPIŃSKI. „Ruch Lit.” 1996 z. 5.
Kuszenie św. Antoniego
- [Dot. wyst. w Koszalinie]: M. KOŁOWSKA: Kuszenie formą. „Głos Pomorza” 1996 nr 78.
- M. SZUMOWSKA: Kuszące obrazy. „Opcje” 1997 nr 1.
O obrotach sfer romantycznych
- J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku].
- A. GRABOWSKI: Puzzle bez obrazka. „Znak” 1999 nr 6.
- Z. ZYGLEWSKI. „Prz. Bydg.” 2000 R. 11.
Powrót Sabinek
- K. KOROTKICH: Apokalipsa w stylu radosnej groteski. Świat kobiet w dramacie Włodzimierza Szturca. „Powrót Sabinek”. W: Ateny. Rzym. Bizancjum. Mity śródziemnomorza w kulturze XIX i XX wieku. Białystok 2008.
Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku
- J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: O obrotach sfer romantycznych].
- J. ZARZYCKA: Dyskurs o dramacie. „Przekrój” 1999 nr 21.
Archeologia wyobraźni
- A. FABIANOWSKI: „Przeszłość – jest to dziś”.
- „Nowe Książ.” 2002 nr 2.
Rytualne źródła teatru
- P. MORAWSKI: Aborygeni i jaskiniowcy. „Teatr” 2014 nr 12 [dot. też: M. Kocur: Źródła teatru].
- D. RATAJCZAKOWA: Po śladach. „Didaskalia” 2014 nr 121/122.
- Zapis spotkania promocyjnego z Włodzimierzem Szturcem, autorem książki „Rytualne źródła teatru”. Prowadzenie B. Guczalska. (Fragmenty). „Zesz. Nauk. Państ. Wyż. Szkoły Teatr. im. L. Solskiego w Kr.” 2014 nr 6.
Żywobyci
- (drc). „Echo Wisły” 2015 nr [12]: grudzień.