KONSTANCIN

Janina Bauman

JA/ONI, I

„Jestem znów w Konstancinie, z Zosią, chorą Babcią, kochaną Ciocią Manią. Ojciec w Warszawie, w wojskowym szpitalu. Mama też w Warszawie, w naszym mieszkaniu na Siennej (…) Chcąc jak najszybciej znaleźć się w Warszawie, a nie widząc możliwości, byśmy dostali się do przepełnionego pociągu ojciec wynajął taksówkę. (…) Mijaliśmy pola i lasy, przejeżdżaliśmy małe miasteczka wrzące niepokojem. Raz zatrzymaliśmy się na dłużej w Rawie Ruskiej. (…) Kiedy nad ranem zbliżyliśmy się do Warszawy, musieliśmy zjechać na bok i zatrzymać się na dłuższą chwilę; drogą maszerowała długa kolumna wojska.” (s. 29-30)

JA, I

„Konstancin [dziś: Konstancin, ul. Wierzejewskiego 12] przestał być bezpiecznym miejscem. Spakowaliśmy się bez słowa i po chwili opuściliśmy willę. Na zawsze. A więc ponownie znaleźliśmy się na drodze prowadzącej ku Warszawie.” (s. 33)