Magdalenki

Edyta Jarosz-Mackiewicz

– Aha! – mówił [Wokulski] – list mojej magdalenki i jej opiekunek […] (I , 502)

Magdalenkami potocznie nazywano dziewczęta, które po różnych życiowych perypetiach trafiały do tzw. zakładu poprawy prowadzonego przez Siostry Świętej Marii Magdaleny od Pokuty. W Warszawie miał on siedzibę przy ulicy Żytniej 1. W Przewodniku po Warszawie z 1873 r. pisano, iż instytucja, utrzymywana z funduszy prywatnych, jest miejscem przytułku dla kobiet upadłych chcących się z upadku swego podnieść. W tym też celu zakład Magdalenek daje im opiekę i zachętę moralną, a po nabyciu przekonania o poprawie penitentki zapewnia jej byt przez wynalezienie odpowiedniej pracy, nie przestając jednak i nadal rozciągać nad nią nadzoru.
Wokulski, aby pomóc dziewiętnastoletniej „upadłej” Marii, polecił ją listownie pod opiekę Sióstr Magdalenek. W czasie pobytu dziewczyny w zakładzie poprawy był informowany o jej postępowaniu i nauce praktycznych umiejętności, np. krawiectwa. Maria odznaczała się pobożnością i posłuszeństwem, po opuszczeniu zakładu ustatkowała się i wyszła za mąż.
Patronką Zakonu była św. Magdalena, dlatego często w zakonnej ikonografii prócz krzyża osadzonego na skale, występują jej atrybuty: lilia – symbol czystości, znak nawrócenia Magdaleny i balsaminka – naczynie zawierające wonne olejki, którymi obmywała nogi Chrystusa. Strojem sióstr był habit i szary welon.

→ Dobroczynność; → Maria (Marianna).