Deep mapping
Deep mapping wydaje się drugim, obok ontologii, z najistotniejszych nurtów poszukiwań topograficznych humanistyki cyfrowej. Termin skupia w sobie ogólną problematykę map, w których najistotniejsze dane wykraczają poza dwuwymiarowy układ miejsc i nazw (co sprawia, że nie wyklucza się on z zakresem poszukiwań ontologicznych). Można to przekroczenie rozumieć technicznie, jako wykorzystanie narzędzi cyfrowych w sposób rozszerzający dwuwymiarowość mapy, np. wprowadzający elementy sekwencyjne czy też rozszerzający pola i zakres danych przez wprowadzenie dodatkowych warstw w aktywnych punktach (hotspotach). Można jednak ten termin rozumieć też szerzej, jako mapę wykraczającą poza klasyczny wymiar przestrzenny także pod względem typu danych, wykraczających poza ściśle rozumianą informację przestrzenną. Mieściłyby się zatem w niej dane np. dotyczące związków świadectwa tekstowego z przestrzenią czy wręcz skrajnie subiektywne, ujmujące postrzeganie przestrzeni przez narrację lub narratora. W ogólności bowiem deep mapping należałoby postrzegać jako silnie narracyjne pojmowanie mapy, a tym samym budujące świadomie określone narracje przestrzenne. W związku z tym w naturalny sposób znajduje ono odzwierciedlenie w topograficznych ujęciach nauk społecznych czy też badań nad literaturą. Deep mapping jako ścieżkę humanistyki cyfrowej znakomicie przedstawiają dwa tomy wydane w 2015 r.: Deep maps and spatial narratives pod redakcją Davida J. Bodenhamera, John Corrigana i Trevora M. Harrisa (Bodenhamer, Corrigan, Harris, 2015) i Deep mapping pod redakcją Lesa Robertsa (Roberts, 2015). W nurt deep mappingu należy też wpisać ważne projekty cyfrowe polskich topografii literackich, Topo-grafie, tworzone przez IKP UW i kolekcje cyfrowe zespołu Nowej Panoramy Literatury Polskiej IBL PAN.
